De volgende dag al om tien voor zes op en snel op pad voor een zware klim naar een uitzichtpunt. Hier een geweldig uitzicht over de besneeuwde Himalaya-toppen van 7000 tot 8000 meter hoog, o.a. van de Annapura-range en de Langtang-range. Vervolgens konden we aan den lijve (lees: knieën) voelen wat het gezegde "What goes up, must come down" kan betekenen. In 5 dagen zijn we 3300 meter omhoog gelopen en nu moesten we in 2 dagen weer 2400 meter omlaag. Dat betekent dat je knieen flinke klappen te verwerken hebben.
Wel een prachtige route: aan de ene kant van de "ridge" de besneeuwde bergen, aan de andere kant een diep bebost dal met een woeste rivier en vele watervallen en zo nu een dan ging het pad door het bos heen. Na 2 dagen afdalen kwamen we in Dunche weer in de bewoonde wereld. Hier weer wegen met auto's en hier hadden we bijv. weer elektriciteit op de hotelkamer. Weg romantiek van 6 avonden kaarslicht.....dachten we. Wat gelopen door dit dorpje. Het centrum een beetje toeristisch (deze dag maar liefst 4 toeristen), maar daar buiten meer ongerepte straatjes met vele armoedige huisjes, hele aardige mensen en lieve kindertjes. Ook een schooltje bezocht: heel armoedig en kaal: klasjes van nog geen 3 x 4 meter waar 25 leerlingen op 3 houtenbankjes via een klein krijtbord les krijgen. Tijdens het diner gelukkig een powercut, dus de kaarsen konden weer uit de kast worden gehaald.

De achtste en laatste dag van de trektocht bestond uit een korte busrit van nog geen 120 km terug naar Kathmandu. Een relaxt dagje zou je zeggen......niet dus. De bus van 9.00 uur stond om 8.15 uur al in de startblokken, terwijl wij nog op ons ontbijt zaten te wachten. Snel een deel naar binnen gepropt en de rest in een doggy-bag. Na 5 minuten al de eerste checkpoint waar iedereen de bus uit moest. Stukje lopen, bagage controle en 100 meter verderop de bus weer in. Na een enorme hobbelrit van een klein uur langs diepe ravijnen, landslides en watervallen, kon de bus niet verder doordat de weg op 5 plaatsen volledig was weggeslagen door landslides. Dat werd bijna een uur lopen naar een bus die aan de andere kant van de landslides stond te wachten. Voor het vertrek over de het vervolg van de slechte bergweg werd de bus nog even gezegend en brandende wierookstaafjes onder de nummerplaat bevestigd. Al snel weer een checkpoint waarna de bus deels werd opgeëist door het leger. Iedereen die op het dak zat, moest er af en circa 20 militairen met wapens, munitiekisten en andere bepakking gingen erop. De rest van de mannen moesten ook nog in de reeds vrij volle bus. De bus had hiermee natuurlijk veel bekijks. 's middags even een korte lunchpauze waarbij iedereen in enkele minuten dezelfde rijstmaaltijd naar binnen moest proppen en er nog even een klein brandje in de keuken van het "restaurant" uitbrak. Daarna nog een lange rit met o.a. 5 a 6 checkpoints van leger en politie, waarbij alle Nepalezen weer voor controle de bus uitmoesten en een paar honderd meter moesten lopen. De toeristen konden blijven zitten. Een enorme onzinnig activiteit, die alleen maar tijd en geld kost en de Nepalezen gelaten over zich heen laten komen. Na 9 1/2 uur (herinnering de tocht was slechts 120 km) bussen eindelijk in Kathmandu. We bleken geluk te hebben gehad. De dag ervoor was er geen transport vanwege een door de Maoisten afgekondigde/afgedwongen "Bandh" (=staking).

Meer foto en reisverslag sites

Andere links:

Meer Nepal info